Beelitz

In 1898 is het complex gebouwd als sanatorium door Berlijnse zorgverzekeraars. De luxe kliniek was met de trein uitstekend te bereiken vanuit de alsmaar groeiende “Reichshauptstadt”. Vooral ouderen werden hier geholpen aan longtuberculose, een ziekte die vroeger vaker voorkwam onder de armere bevolking die in vochtige “Hinterhöfe” woonden. Hoewel er vooral armeren in het ziekenhuis kwamen te liggen werd er op niets bespaard, de beste architecten werden uitgekozen en het ontbrak er niet aan mooie terrassen, balkons en luxurieuse lange wandelgangen.

Het complex bestond uit vele verschillende gebouwen. Hoofdzakelijk om de besmettelijke en onbesmettelijke, en de mannelijke en vrouwelijke patienten van elkaar gescheiden te houden. Ook het personeel werd strikt gescheiden gehouden. Zo bevonden zich het washuis en de keuken in het vrouwelijke deel, en het stookhuis in het mannelijke deel.

In en na de oorlog

In de Eerste en Tweede Wereldoorlog werden de gebouwen gebruikt als militair ziekenhuis voor het Duitse leger. In 1916 heeft Adolf Hitler er ook nog een tijdje verbracht om te worden behandeld aan een gewond been. Geheel zonder schade kwam Beelitz Heilstätten de oorlog niet door, verschillende panden zijn door bombardementen verwoest.

Direct na de Tweede Wereldoorlog kwam het complex in handen van de Russen, die het complex ook als militair ziekenhuis hebben gebruikt. Het complex was zelfs het grootste Russische militaire ziekenhuis buiten Rusland en dat is het gebleven tot na de hereniging van Duitsland. Opvallend is dat de Russen het complex in toenmalige originele toestand hebben overgenomen, zonder het terrein van extra Plattenbau te voorzien. Bij veel andere complexen die de Russen hebben overgenomen hebben ze dat namelijk wel gedaan . Aan het interieur hebben de Russen wel het een en ander veranderd en de vele Russische aanduidingen in verschillende panden verwijzen nog naar deze tijd.